In zijn artikel “Doing Cultural Studies: Youth and the Challenge of Pedagogy” vraagt Giroux zich af waarom zo weinig pedagogen cultural studies opnemen in onderwijskundige vernieuwing of hervorming en waarom cultural studies-onderzoekers vaak weigeren om het domein van de educatie en de rol van de school au sérieux te nemen. De dominantie van technocratische modellen, managementbekommernissen, anti-intellectualisme en een weinig kritische blik op bredere sociale vraagstukken zijn enkele van de mogelijke verklaringen die hij naar voren schuift voor de starre houding van de eerste groep. Bovendien verwerpt cultural studies, zo stelt Giroux, de traditionele opvatting van lesgeven als een geheel van neutrale vaardigheden, maar beschouwt onderwijs integendeel als een sociale praktijk die alleen kan worden begrepen via aandacht voor geschiedenis, politiek, macht en cultuur. Giroux meent dat die houding van desinteresse te betreuren valt aangezien we in scholen steeds meer geconfronteerd zullen worden met problemen als multiculturalisme, ras, identiteit, macht, werk, etc. In zijn artikel beklemtoont Giroux verder het belang van populaire cultuur. Volgens hem is populaire cultuur niet zozeer belangrijk omdat ze in het cultuurdebat de autoriteit van de ‘hoge’ cultuur in vraag stelt, maar simpelweg omdat ze als betekenisverlenende praktijk in het alledaagse leven een bijzonder grote rol speelt.