Der blaue Engel wordt beschouwd als de eerste belangrijke Duitse klankfilm. Deze klassieker van Josef von Sternberg is inmiddels ruim tachtig jaar oud, maar heeft in feite een tijdloos karakter. De dieperliggende structuur van de film is volledig opgebouwd rond de problematische oppositie tussen 'geest' (veruitwendigt door prof. Immanuel Rath en de wereld van de school) en 'lichaam' (letterlijk belichaamd door de frivole zangeres Lola Lola en de schimmige nachtclub 'Der blaue Engel'). De hypercorrecte en seksueel onderdrukte Rath, die lesgeeft aan een gymnasium, waagt zich in de hem onbekende wereld van het cabaret om zijn leerlingen terug op het rechte pad te brengen. Hij raakt echter zelf hopeloos in de ban van de verleidelijke Lola Lola, die op het podium staat met een hoge hoed, jarretelles en blote dijen. Verteerd door begeerte voor de vrouw die zijn ondergang zal bewerkstelligen, raakt de gerespecteerde leraar langzamerhand elk greintje zelfrespect kwijt. In de film volgen we Raths transformatie van een voorname burger tot een totaal afhankelijke, berooide en vernederde clown. De school wordt in Der blaue Engel als een streng rationeel en onderdrukkend milieu gerepresenteerd waarbij de leerlingen vooral de drang voelen om te ontsnappen naar de spannende buitenwereld, waar ze hun emoties kunnen volgen. Het portret van Rath past in het archetypische 'onderwijsbeeld' van de wereldvreemde, totaal vergeestelijkte intellectueel. De film bevat verder ook een al even archetypische en conservatieve waarschuwing voor de femme fatale die gerespecteerde en weldenkende mannen naar hun ondergang leidt. Via Der blaue Engel maakte de wereld voor het eerst kennis met Marlene Dietrich, die in de film haar bekendste lied zingt: Ich bin von Kopf bis Fuß auf Liebe eingestellt. De film is gebaseerd op de roman Professor Unrat (1905) van Heinrich Mann.