Louis Malles meesterlijke film Au revoir les enfants past in een lange, eerbiedwaardige traditie van de kostschoolfilm, die wellicht begint in interbellum-Duitsland met een klassieker als Sagans Mädchen in Uniform (1931) en in Frankrijk met Vigo’s Zéro de conduite: Jeunes diables au collège (1933). Hoofdpersonage in deze autobiografisch getinte film is de twaalfjarige Julien Quentin die na een kerstvakantie in 1944 door zijn moeder teruggestuurd wordt naar het college “St. Jean de la Croix”. Die kostschool voor de gegoede elite functioneert als een harde, claustrofobische, maar tegelijk beschermende microkosmos, waarin de Duitse bezetting van Frankrijk aanvankelijk slechts sporadisch binnensijpelt. De sterk religieus gekleurde wereld van de school in Au revoir les enfants roept herinneringen op aan Les amitiés particulières (1964) van Jean Delannoy. Het onderwijsleerproces krijgen we in Malles film bijna terloops en erg fragmentarisch te zien: een stukje van een literatuurles, een moment uit een wiskundeles, een impressie van een les Grieks. Wat Julien op het college leert, leert hij al kijkend en observerend, niet zelden in interactie met zijn joodse klasgenoot Jean Bonnet. Het leren behoort niet zozeer tot het schoolse curriculum als zodanig, maar heeft alles te maken met het verlies van onschuld. De hele film baadt in een bitterzoete, nostalgische en melancholische sfeer. Tot op zekere hoogte atypisch voor de kostschoolfilm is de veeleer positieve representatie van de priester-leraren als liefdevolle, idealistische vaderfiguren en ware verzetshelden. Eveneens afwijkend van de doorsnee (Hollywood-) schoolfilm is de tragische afloop: de ondergedoken Joodse leerlingen en het schoolhoofd worden opgepakt en hun levens zullen in de concentratiekampen worden uitgewist.