In dit artikel analyseert Prettol drie gangbare Helen Keller-representaties die bijzonder populair zijn in talrijke scholen in de Verenigde Staten: het toneelstuk van William Gibson The Miracle Worker (1956), Arthur Penns film met dezelfde titel (1962) en de verzamelde brieven van Anne Sullivan in Helen Kellers The Story of My Life (1903). De auteur richt zich daarbij op de wisselwerking tussen de categorieën 'etniciteit', 'disability', 'seksualiteit' en 'gender'. In het artikel wordt ook bijzondere aandacht geschonken aan een nevenfiguur uit de film: het zwarte kindslaafje Percy, die door Helen Keller wordt ingezet om het vertrouwen van haar blinde pupil te winnen.