De film Dead Poets Society (1989) koloniseert al ruim twee decennia ons collectieve geheugen met een beeld van de leraar als ‘tafelspringer’, een bij uitstek charismatische, non-conformistische en inspirerende figuur. De vaak terugkerende kenmerken van de typische Hollywoodleraar vinden we hier terug: een outsider die een zeer persoonlijke en ongewone educatieve aanpak hanteert en daarom in conflict komt met directie of collega's. Toch past Dead Poets Society niet perfect in de Hollywoodtemplate van de leraar als 'redder' of 'held'. John Keating wordt weliswaar als een held vereerd door zijn leerlingen, maar zijn invloed veroorzaakt tot op zekere hoogte ook ongewild de dood van één van hen. Critici en onderwijskundigen wijzen op de mogelijk nefaste invloed van de beeldvorming in een film als Dead Poets Society. Leerlingen kunnen erg ‘foute’ en onrealistische verwachtingen over hun leraren koesteren na het zien van de capriolen van ‘superleraar’ John Keating. Leraren-in-opleiding kunnen zich op hun beurt ontmoedigd voelen door een dergelijke film, omdat zij wel eens de indruk kunnen krijgen dat je tot buitengewone dingen in staat moet zijn om een ‘goede’ leraar te worden. In elk geval polariseert de film. Voor sommigen predikt Dead Poets Society een verwerpelijke, slechts schijnbaar progressieve visie op onderwijs en de rol van de leraar, maar anderen bewonderen de manier waarop de film het lerarenberoep in de kijker heeft geplaatst en het debat erover heeft aangezwengeld. Feit is dat vrijwel overal waar de film destijds in roulatie kwam, de inschrijvingscijfers van de lerarenopleidingen de hoogte in schoten.