Sol Cohen grijpt in deze genuanceerde en subtiele lezing van Dead Poets Society de film aan als een manier om het progressieve en liberale karakter van "the pedagogy of Romantic individualism" in vraag te stellen. Zijn analyse vertoont raakpunten met het werk van Giroux en Dalton als hij wijst op de gedepolitiseerde, schijnbaar maatschappijkritische en op individualisme gerichte portrettering van de Hollywoodleraar en het Hollywoodcurriculum. Cohens tekst is tevens een pleidooi om film in het algemeen als legitieme, onderwijshistorische bron te beschouwen.